آرامش زندگی
به نام خدا، جستجوی سبک زندگی آرامآرامش زندگی
به نام خدا، جستجوی سبک زندگی آرامآرامش درون : درک مفهوم "لا اله الی الله"
به نام خداوند بخشاینده مهربان
**********************************
"لا اله الی الله" : نیست خدایی جز الله (خدای یکتا)
بت های درونم را می شکنم تا درونم فقط با خدای یکتا پر شود تا به آرامش برسم.
به مفهوم "لا اله الی الله" که فکر می کردم، دوران جاهلیت قبل از بعثت پیامبر اکرم حضرت محمد(ص) به خاطرم می افتاد، دورانی که مردمان مشرک، بت ها و الهه هایی دست ساز را شریک خداوند متعال قرار داده بودند! فکر می کردم که در عصر حاضر که بت پرستی چندان رایج نیست، لذا چه حکمتی دارد در هر شبانه روز بارها "لا اله الی الله" را در اذان و اقامه و نماز و ذکرها بخوانیم؟
آیا فقط اله قراردادن بتهای دست ساز بشر به معنای بت پرستی و شرک است؟
- آیا فکرپرستی خود نوعی بت پرستی نیست؟ به عنوان مثال آیا باور به خرافات و نژادپرستی نوعی بت پرستی نیست؟ آیا کسی که به خرافات و نژادپرستی اعتقاد دارد، اینها را الهه های خود قرار نداده است؟
- آیا اجسام پرستی نوعی بت پرستی نیست؟ به عنوان مثال آیا ثروت دوستی و مقام پرستی نوعی بت پرستی نیست؟ آیا کسی که دوستدار ثروت و مقام و جاه دنیا است، اینها را الهه های خود قرار نداده است؟
- آیا منیت ها که باعث رنج و دردهای انسان هستند خود بت نیستند؟ آیا دروغ، حرص و طمع، حسد، کبر و خودبینی، غیبت، تعصب، بدبینی، مکر، خیانت، اسراف، تهمت، اهانت، کینه، تمسخر، بدزبانی، زخم زبان، ظلم، کم کاری، کم فروشی و ... بت ها و الهه هایی ساخته و پرداخته منیت بشر نیستند؟
پس برای رسیدن به آرامش لازم است ما نیز ابراهیمی وار و محمدی وار که بت های زمانه خود را شکستند و ندای "لا اله الی الله" سر دادند، ندای "لا اله الی الله" سر دهیم و بتهای درونمان را بشکنیم.
**********************************
- شروع اذان بعد از الله اکبر : اشهد ان لا اله الی الله (2 بار)
- پایان اذان: لا اله الی الله (2 بار)
- شروع اقامه بعد از الله اکبر : اشهد ان لا اله الی الله (2 بار)
- پایان اقامه: لا اله الی الله (1 بار)
- تشهد نماز : اشهد ان لا اله الی الله وحده لا شریک له (در نماز صبح 1 بار و در نماز سایر اوقات 2 بار)
- اگر در رکعتهای سوم و چهارم نماز، تسبیحات اربعه بخوانیم : سبحان الله و الحمدالله و لا اله الی الله و الله اکبر (نماز شام 3 بار و هر نماز چهاررکعتی 6 بار)
- اگر در رکعت اول و دوم، بعد از سوره فاتحه، سوره توحید را بخوانیم : قل هوالله احد (هم معنی با لا اله الی الله)
آرامش : بالارفتن از نردبان "من" ممنوع!
به نام خداوند بخشاینده مهربان
**********************************
نردبان این جهان ما و منی است
عاقبت این نردبان افتادنی است
لاجرم هرکس که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست
**********************************
مثالهای ساده و عینی رسیدن به آرامش در زندگی (در منزل و اجتماع)
به نام خداوند بخشاینده مهربان
همچنانکه در پست قبلی بررسی شد:
به خاطر دوری از خدا و اشتیاق اتصال به خداوند، درون سینه ام را که از منیت ها (من ها) پرشده است، شرحه شرحه می نمایم تا سینه ام از منیت ها و تدابیرش (منشاء کلیه ناراحتی های بشر مانند دروغ، حرص و طمع، تعصب، حسد، کبر و خودبینی، غیبت، بدبینی، مکر، خیانت، اسراف، تهمت، اهانت، کینه، تمسخر، بدزبانی، زخم زبان، ظلم، کم کاری، کم فروشی و... و دهها من دیگر) خالی شده و با یاد و روح خدا پر شده و به آرامش برسم.
*****************************************
مثالهای ساده عینی در منزل و اجتماع
*****************************************
مثال 1 : منزل
بعد از یک روز کاری به منزل می رسیم و انتظار داریم همسرمان با رویی گشاده از ما استقبال نماید. آن روز همسرمان حوصله ندارد و از ما استقبال خوبی نمی نماید.
روش اول : تدبیر "من":
من خودخواهی و بدبینی روشن می شود و تدبیر می کند و راهکار می دهد : "چرا من را تحویل نگرفت! در مورد من چی فکر کرده! من مستحق چنین برخوردی نبودم! " و ... و شروع می نمایید به دادن راهکارها و تدابیر توسط من خودخواهی : من عین خودش باهاش رفتار می کنم! من ادبش می کنم! من نصیحتش می کنم! من گلایه می کنم! من به حسابش می رسم! .... اجرای تدابیر و راهکارهای نامناسب من، چیزی جز شعله ور کردن "من های همسرمان" و ایجاد حس رنج و درد در ما و خانواده مان نخواهد نمود! امان و امان از دست این "من ها" !
روش دوم، تسلیم:
من خودخواهی و بدبینی را سرکوب می نماییم تا در لحظه حال، تسلیم شویم. وقتی در در برابر خداوند تسلیم شدیم و تدبیر را به او سپردیم، چون خداوند منشاء مهربانی و رحمت است، با الهام از خداوند رحمان و رحیم شروع می نماییم به محبت و دلجویی از همسرمان و کمک به بهترشدن حال او. پس به جای درد و رنج در خانه مان عشق و محبت جاری می شود. همسرمان نیز از ما درس عشق و محبت و خویشتن داری و تسلیم می آموزد و در آینده سعی خواهد نمود با گشاده رویی از ما استقبال نماید. آری این است نتیجه تسلیم و شرحه شرحه نمودن و دور انداختن منیت و تدابیرش، تا جایش را به حضور خدا، آرامش، مهربانی و عشق بسپارد.
*****************************************
*****************************************
مثال 2 : رانندگی
در حال رانندگی هستیم و راننده ای با شتاب و ناگهانی و بی احتیاط جلوی ما می پیچد تا زودتر به مقصدش برسد.
روش اول : تدبیر "من":
من عصبانیت و خشم روشن می شود و تدبیر می کند و راهکار می دهد : "چرا جلوی من پیچید! چرا مثل من به قوانین احترام نمی گذارد! چرا به من بی احترامی کرد! چرا من را ترساند! فکر می کند من مثل او بلد نیستم! و شروع می نمایید به اجرای راهکارها و تدابیر من عصبانی : من ادبش می کنم (شروع می کنید به گاز دادن و پیچیدن جلوی او و یا شروع می کنید به سیگنال دادن ممتد) .... اجرای این تدابیر، چیزی جز شعله ور شدن بیشتر "من عصبانی" آن راننده و بیشتر عصبانی شدن خودمان و ترس و ناراحتی همراهانمان و مردم گذر و خیابان نخواهد داشت. حتی شاید اجرای چنین تدابیری خدای ناکرده منجر به تصادف و دعوا نیز شود.
روش دوم : تسلیم":
*****************************************
*****************************************
شرح صدر: خالی شدن از رنج ها برای پرشدن با آرامش
*********************************
به نام خداوند بخشاینده مهربان
*********************************
- درد فراق : درد دوری از خدا = درد پرشدن سینه از منیت ها
- درد اشتیاق: درد اشتیاق برای رسیدن و اتصال به خدا
- درد شرح: درد شرحه شرحه شدن درون : به خاطر دوری از خدا و اشتیاق اتصال به خداوند، درون سینه ام را که از منیت ها پرشده است، شرحه شرحه می نمایم تا سینه ام از منیت ها (منشاء کلیه ناراحتی های بشر مانند دروغ، حرص و طمع، حسد، کبر و خودبینی، غیبت، تعصب، بدبینی، مکر، خیانت، اسراف، تهمت، اهانت، کینه، تمسخر، بدزبانی، زخم زبان، ظلم، کم کاری، کم فروشی و... و دهها من دیگر) خالی شده و با یاد خدا پر شود (همچو "نی" که درونش با فلزی گداخته شرحه شرحه می شود تا خالی شده و نفس "نی زن" در آن جاری شود). درد شرحه شرحه شدن، دردی است که به منیت ها وارد شده و آنها را نابود می کند تا یاد خدا و آرامش را نصیب انسان نماید. لذا این نوع از درد، مسیر رسیدن به آرامش است.
بهشت و جهنم (آرامش و رنج) ، حکایت استاد و سامورایی
به نام خداوند بخشاینده مهربان
